سی‌صد و بیست و هفت

ز کویت رخت بربستم، نگاهی زادِ راهم کن

به تقصیر عنایت، یک تبسم، عذرخواهم کن

ره آوارگی در پیش و از پی دیده‌ی حسرت

وداعی نام نه این را و چشمی بر نگاهم کن

ز کوی او که کار پاسبان کعبه می‌کردم

خدایا بی‌ضرورت گر رَوَم، سنگ سیاهم کن

بخوان ای عشق، افسونی و آن افسون بِدَم بر من

مرا بال و پری دِه، مرغ آن پروازگاهم کن

به کنعانم مبر ای بخت، من یوسف نمی‌خواهم

ببر آن‌جا که کوی اوست در زندان و چاهم کن

ز صد فرسنگ از پشت حریفان جسته پیکانم

مرو نزدیک او «وحشی» حذر از تیر آهم کن