سه

چند به دل فرو خورم، این تَفِ سینه‌تاب را
در تهِ دوزخ افکنم، جانِ پراضطراب را

تافته عشق، دوزخی، ز اهل نصیحت اندر او
بر من و دل گماشته، صد مَلکِ عذاب را

خیل خیال کیست این، کز در چشم‌خانه‌ها
می‌کِشد این چنین برون، خلوتیان خواب را