پنج

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را
به یک پرواز بی‌هنگام کردم مبتلا خود را

نه دستی داشتم بر سر، نه پایی داشتم در گِل
به دست خویش کردم این چنین بی‌دست‌وپا خود را

چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه می‌داری
نمی‌بایست کرد اوّل به این حرف آشنا خود را