شش

شد ز تو زهر خوردنم، مایه‌ی رشک عالمی
بس که به ذوق می‌کِشم این مِیِ ناگوار را

نیم شرر ز عشق بس تا ز زمین عافیت
دود بر آسمان رسد خرمن اعتبار را

وحشی اگر تو عاشقی کو نفس تو را اثر؟
هست نشانه‌ای دگر سینه‌ی داغ‌دار را