نُه

نبوَد طلوع از برج ما، آن ماهِ مهرافروز را
تغییر طالع چون کنم این اخترِ بدروز را

دل، رامِ دستت شد ولی، بر وی میفشان آستین
ترسم که ناگه رَم دهی این مرغِ دست‌آموز را

با آن که روز وصل او، دانم که شوقم می‌کُشد
ندهم به صد عمر ابد، یک ساعت آن روز را