بیست و چهار

دلم را بود از آن پیمان‌گسل، امیدِ یاری‌ها
به نومیدی کشید آخر، همه امیدواری‌ها

رقیبان را ز وصل خویش تا کی معتبر سازی؟
مکن جانا که هست این موجب بی‌اعتباری‌ها

به اغیار از تو این گرم‌اختلاطی‌ها که من دیدم
عجب نبوَد اگر چون شمع دارم اشک‌باری‌ها