سی و پنج

آن که در باغ دلم ریشه فرو برده ز نو
گرچه نوخیز نهالی است، سراپا ثمر است

توتی ما که به غیر از قفس تنگ ندید
این زمان بال‌فشان بر سر تُنگ شکر است

بشتابید و به مجروح کهن مژده برید
که طبیب آمد و در چاره‌ی ریشِ جگر است