چهل

امروز، ناز، عذر جفاهای رفته خواست
عذری که او نخواست، تبسّم، نهفته خواست

من بنده‌ی نگه که به صد شرح و بسط گفت
حرف عنایتی که تبسّم، نگفته خواست

لطف آمد و تلافی صدساله می‌کند
خشم ارچه کرد هر چه در این یک دو هفته خواست

شکر خدا را که مُرد به بیداریِ فراق
«وحشی»! کسی که دیده‌ی بخت تو، خفته خواست