پنجاه و دو

از نظرافتاده‌ی یاریم، مدّت‌ها شده‌ست
زخم‌های تیغ استغنا، جراحت‌ها شده‌ست

پیش از این با ما دلی ز آیینه بودش صاف‌تر
آهی از ما سر زده‌ست و این کدورت‌ها شده‌ست

چشم من، گستاخ‌بین، آن خوی‌نازک، زودرنج
تا نگاهم آن طرف افتاده، صحبت‌ها شده‌ست

زین طرف «وحشی»، یکی صد گشته پیوند امید
گر چه زان جانب به کلّی قطع نسبت‌ها شده‌ست