پنجاه و نه

خود رنجم و خود صلح کنم، عادتم این است
یک روز تحمل نکنم، طاقتم این است

بر خنجر الماس نهادم ز تو پهلو
آسوده‌دلا! بین که ز تو راحتم این است

جایی که بود خاک به صد عزّت سرمه
بی‌قدرتر از خاک رهم، عزّتم این است

با خاک من آمیخته خونابه‌ی حسرت
زین آب سرشتند مرا، طینتم این است

میلم همه جایی است که خواری همه آن‌جاست
با خصلت ذاتی چه کنم؟ فطرتم این است

«وحشی» نرود از در جانان به صد آزار
در اصل چنین آمده‌ام، خصلتم این است