شصت

آن کس که مرا از نظر انداخته، این است
این است که پامال غمم ساخته، این است

شوخی که برون آمده شب، مست و سرانداز
تیغم زده و کُشته و نشناخته، این است

ماهی که بود پادشه خیل نکویان
این است که از ناز، قد افراخته، این است

«وحشی» که به شترنج غم و نرد محبت
یک‌باره متاع دل و دین باخته، این است