صد و هفت

شام هجران تو تشریف به هر جا ببرد
در پس و پیش، هزاران شب یلدا ببرد

دود آتش‌کده از کلبه‌ی عاشق خیزد
گر به کاشانه‌ی خود، آتش موسا ببرد

عشق چون بر سر کس حمله‌ی بی‌داد آرد
اوّلش قوّت بگریختن از پا ببرد

هر که را بر در نازک‌بدنان خواند عشق
دل و جانی که بُوَد ز آهن و خارا ببرد

آن که سود سر بازار محبّت خواهد
باید آن‌جا همه‌ سرمایه‌ی سودا ببرد

ندهد طوف صنم‌خانه به صد حجِّ قبول
شیخ صنعان که دلش را بت ترسا ببرد

با چنین درد که «وحشی» به دعا می‌طلبد
بایدش کُشت اگر نام مداوا ببرد