صد و شانزده

چه گویمت که چه با جانم اشتیاق نکرد
چه کارها که به فرموده‌ی فراق نکرد

زمانه وصل تو را، صد سبب مهیّا ساخت
ولی چه سود که اقبالم اتّفاق نکرد

هزار نقش وفاقم نمود ظاهر بخت
ولیک باطن خود ساده از نفاق نکرد

کلیددار عنایت وسیله‌ها انگیخت
ولیک بخت بدم با تو هم وثاق نکرد

چه ذوق از این همه تنگ شکر، که بخت گشود
چو دفع تلخی هجر تو از مذاق نکرد

شد از فراق به یک ذره صبر راضی و نیست
کسی که طاقت او را غم تو طاق نکرد

مذاق «وحشی» و این درد و غم که ساقی وقت
نصیب ساغر ما باده‌ی رواق نکرد