صد و سی

مرغ ما دوش سراینده‌ی بستانی بود
داشت گل‌بانگی و معشوف گلستانی بود

دیده کز نعمت دیدار نبودش سپری
مگسی بود که مهمان سرِ خوانی بود

دست امید که یک بار نقابی نکشید
بود دور از سر و نزدیک به دامانی بود