صد و شصت و سه

هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد
در خور شُکر عطای تو، زبانی بدهد

آن جواهر که توان کرد نثار تو کم است
هم مگر همّت تو، بحری و کانی بدهد

«وحشی» از عهده‌ی شکر تو نیاید بیرون
عذر این خواهد اگر عمر امانی بدهد