صد و نود و یک

ما را دو روزه دوریِ دیدار می‌کشد
زهری است این که اندک و بسیار می‌کشد

عمرت دراز باد که ما را فراق تو
خوش می‌برد به زاری و خوش زار می‌کشد

مجروح را جراحت و بیمار را مرض
عشاق را مفارقت یار می‌کشد

آن‌جا که حُسن، دست به تیغ کرشمه برد
اول، جفاکشان وفادار می‌کشد