دویست و بیست و نه

درمانده‌ام به درد دل بی‌علاج خویش
وز بدمزاجی دلِ کودک‌مزاج خویش

مُهر خزانه یافت دل و جان و هر چه بود
جوید هنوز از این ده ویران، خراج خویش

ای صاحب متاعِ صباحت، تلطّفی
کآورده عاجزی به دَرَت، احتیاج خویش