دویست و سی و چهار

مستحق کُشتنم، خود قائلم، زارم بکُش
بی‌گنه می‌کشتی‌ام ، اکنون گنه‌کارم بکش

جرم می‌آید ز من تا عفو می‌آید ز تو
رحم را حدی است، از حد رفت، این بارم بکش

«وحشی‌»ام من کُشتن من این که رویت بنگرم
روی خود بنما و از شادیِ دیدارم بکش