دویست و چهل و سه

به سودای تو مشغولم، ز غوغای جهان فارغ
ز هجر دائمی ایمن، ز وصل جاودان فارغ

سخن را شسته دفتر بر سر آب فراموشی
چو گُل از پای تا سر گوش اما از زبان فارغ