دویست و چهل و هشت

کی تبسّم دور از آن شیرین‌تکلم می‌کنم؟
زهرخند است این که پنداری تبسّم می‌کنم

چهره پرخاکستر از گلخن برون خواهم دوید
هر چه خواهد کوهکن تا من تظلم می‌کنم

تکیه بر محراب دارد عابد و زاهد به زهد
«وحشیِ» دُردی‌کشم من تکیه بر خُم می‌کنم