دویست و پنجاه و چهار

عشق ما پرتو ندارد، ما چراغ مرده‌ایم
گرم کن هنگامه‌ی دیگر که ما افسرده‌ایم

گر همه مرهم شوی، ما را نباشی سودمند
کز تو پُر آزردگی داریم و بس آزرده‌ایم

«وحشی» آن چشمت اگر خواند به خود نادیده کن
کان فریب است این‌که ما صد بار دیگر خورده‌ایم