دویست و شصت و هفت

مصلحت دیده چون‌این صبر که سویش نروم
ننشینم به رهش، بر سر کویش نروم

هست خوش مصلحتی لیک دریغا کو تاب
که یک امروز به نظاره‌ی رویش نروم

گر توان خواند فسونی که در آیند به دل
هرگز از پیش دل عربده‌جویش نروم